Ψύχραιμη
ματιά
Με αφορμή τη λήξη της σχολικής χρονιάς θα ήθελα να
γράψω ένα κείμενο, προσθέτοντας πολλά προσωπικά στοιχεία. Να μην εκθέσω μόνον
τις απόψεις μου, αλλά συγχρόνως να τις επενδύσω με τη χροιά του συναισθήματος που
πηγάζει από γεγονότα που έχω βιώσει. Το
κείμενο θα μπορούσε να έχει υποτίτλους: «Δάσκαλος - μαθητής - Σχέση μαγείας -
Δούναι και λαβείν - Αισθήματα - Επιρροές ζωής». Θα πατήσω πάνω σε αυτές τις
ενδείξεις και επιτρέψτε μου να τις αναπτύξω σήμερα με κάποια άλλη γραφή. Ξεκινώ.
Στο δάσκαλό μου με αγάπη (Β’ Μέρος)
Στη ζωή μας υφαίνουμε πολλούς δεσμούς.
Ένας, όμως, ξεχωριστός δεσμός είναι αυτός που σφυρηλατείται μεταξύ δασκάλου και
μαθητή. Στο μυαλό μας πάντα έχουμε τα
λόγια που είπε ο Μ. Αλέξανδρος αναφερόμενος στον Αριστοτέλη: «Στους γονείς μου
οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην». Βεβαίως αναφερόμαστε σε
δασκάλους δοτικούς, αληθινούς παιδαγωγούς, που θέλουν να δώσουν, να προσφέρουν,
να διδάξουν, να καθοδηγήσουν, να διαπλάσουν. Από αυτούς τους εκπαιδευτικούς το
παιδί σίγουρα θα πάρει, θα μάθει, θα καθοδηγηθεί.
Υπάρχουν μαθητές που στην καλύτερη περίπτωση δεν έχουν
να θυμηθούν τίποτε από τους διδασκάλους τους και στην χειρότερη νιώθουν
αποστροφή για ό,τι έχει σχέση με το σχολείο. Στην περίπτωση αυτή έχει συντελεσθεί πολύ κακό. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που είχαν την τύχη να συναντήσουν έναν- έστω-
ξεχωριστό δάσκαλο, ο οποίος σφράγισε την μετέπειτα ζωή τους με τον πλέον
θετικό τρόπο.
Στο
2ο Λύκειο[2] έχουν
ξεχωρίσει μέσα μου τρεις εκπαιδευτικοί, όλοι τους φιλόλογοι[3]:
ο κ. Φώτης Τσίπρας, που μου δίδαξε
με την παρουσία του την αγωνιστικότητα[4].
Ο κ. Δημήτρης Μαρκούτης το
ρομαντισμό και τον ουτοπισμό, απαραίτητα στοιχεία για έναν έφηβο. Μ' έμαθε να
κάνω αναλύσεις στην μελοποιημένη ποίηση και οι σημερινοί μαθητές μου ξέρουν να
αναλύουν ένα ποίημα, να το μετατρέπουν σε διήγημα ή να βάζουν δικό τους τέλος,
δίνοντας στο έργο καινούριες προεκτάσεις, ψάχνοντας για την ουσία και μη
μένοντας στο προφανές. Και τέλος η
φιλόλογος κα. Μαίρη Πέτσα[5],
που την είχα στο αγαπημένο μου μάθημα, την Ιστορία. Επειδή ήμουν από φτωχή
οικογένεια, με βοηθούσε επιπλέον και συντέλεσε τα μέγιστα να περάσω στο
Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων! Σήμερα βοηθώ άοκνα και αφειδώς όσους μαθητές ζητούν τη βοήθεια
μου.
Τέλος,
αναφέρω εκ νέου δύο καθηγητές του φροντιστηριακού χώρου, τον κ. Βασίλη Κάμπα και τον κ. Ιωάννη Σελούντο, για τους οποίους
έχω γράψει ξεχωριστά κείμενα[6].
Είμαι
τυχερός, γιατί έχω γευτεί το νέκταρ της μοναδικής σχέσης δασκάλου - μαθητή. Τώρα
είμαι ο ίδιος δάσκαλος. Οι εκπαιδευτικοί
είμαστε ευλογημένοι, γιατί αντλούμε νιάτα και αισιοδοξία από τους μαθητές μας.
Τους προσφέρουμε γνώσεις, μας προσφέρουν δροσιά! Όσα χρόνια και αν περάσουν η
ευλογημένη σχέση καθηγητή- μαθητή, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Αρκεί να έχει δομηθεί
γερά... Τότε δεν υπάρχει φόβος να φθαρεί στο πέρασμα των χρόνων...
Στους ανθρώπους που μας έχουν κάνει
ανώτερους πνευματικά οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Εάν τους
δούμε στον δρόμο να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας. Από πείρα το λέω: Δεν
φαντάζεστε τι σημαίνει για το δάσκαλο να τον δει ο παλιός μαθητής του στο δρόμο
και να τρέξει καταπάνω του φωνάζοντας: «Κύριε - Κυρία, εσείς; Τι κάνετε; Ποτέ
δεν σας ξεχνώ...».
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος».
(Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[3] Είτε επειδή σε αυτά τα μαθήματα είχα κλίση είτε επειδή
είχα πάρει καλές βάσεις από την κα. Καραπάνου στο Γυμνάσιο και κ. Δανιήλ στο
Δημοτικό.
[4] Κυνηγημένος
για τις πολιτικές του ιδέες στις «δύσκολες» εποχές, εμφυσούσε την επιμονή και
την επιμονή στους μαθητές του.
[5] Είναι η μόνη εκπαιδευτικός στα λυκειακά μου χρόνια
που δεν ξέρω απολύτως τίποτα για την μετέπειτα πορεία της. Το βέβαιο είναι
πως , αν ζει, δε κατοικεί στην Καρδίτσα. Γι’ αυτό, αν κάποιος φίλος αναγνώστης
ξέρη κάτι, ας επικοινωνήσει μαζί μου.
Share this
