Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Το Μενίδι είναι ο πέμπτος σε πληθυσμό δήμος της Αττικής. Μια λαϊκή συνοικία, όπου χιλιάδες παιδιά πάνε σχολείο και
σκέφτονται το αύριο, οι πατεράδες τους εργάζονται σκληρά ή δεν εργάζονται
καθόλου και είναι λίγο ντροπή να τους παίρνει όλους η μπάλα της παραβατικότητας.
Από την άλλη πολλοί με στοιχεία
υποστηρίζουν πως το Μενίδι είναι «γκέτο»: Πουλάνε ναρκωτικά και όπλα,
υπάρχουν συμμορίες και από κάποιες γειτονιές δεν μπορείς να περάσεις. Ωστόσο, στην
Ελλάδα δεν υπάρχει διαθέσιμη έρευνα για την εγκληματικότητα των Ρομά. Γι’ αυτό το πρόβλημα πρέπει να το
αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία με νηφαλιότητα και ψυχραιμία και όχι αποσπασματικά
κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα που εντυπωσιάζει την κοινωνία, ιδιαίτερα εάν
αυτό είναι τραγικό, όπως ο θάνατος του μικρού μαθητή Μάριου από αδέσποτη σφαίρα
πριν από λίγες μέρες.
Το πρόβλημα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία με
ψυχραιμία
«Παντού, σε κάθε κοινωνικό σύνολο, μικρότερο ή
μεγαλύτερο, υπάρχουν καλοί και κακοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι τσιγγάνοι
είμαστε κακοί». Είναι τα λόγια το προέδρου των Ρομά Ζεφυρίου, Αντώνη Τσακίρη[2].
Οι καταυλισμοί των
Ρομά έχουν τη δική τους, ξεχωριστή ανθρωπογεωγραφία και οι μεταξύ τους δεσμοί
είναι στενοί ή πιο χαλαροί, ανάλογα με τις ξεχωριστές υπηκοότητες. Στην Αττική
έχουν εγκατασταθεί (κυρίως Αθίγγανοι ελληνικής υπηκοότητας) στο Ζεφύρι, στο Μενίδι
και στην περιοχή Δροσερό του Ασπρόπυργου. Τα
τελευταία χρόνια στο Μενίδι έχουν ενσωματωθεί και λίγες οικογένειες αλλοδαπών
Ρομά. Άλλοι δύο καταυλισμοί που βρίσκονται στον Ασπρόπυργο, στην περιοχή
Νέα Ζωή, τα τελευταία χρόνια έχουν άτυπα συνενωθεί σε έναν. Εκεί ζουν αρκετοί
Ρομά αλβανικής καταγωγής ανάμεσα στους Έλληνες υπηκόους που με τα χρόνια
λιγοστεύουν.
Στον καταυλισμό των Φαρσάλων– εκεί που
βρέθηκε η μικρή Μαρία – ζουν, μαζί με τους Έλληνες υπηκόους, πολλές οικογένειες
αθιγγάνων Αλβανικής και Βουλγαρικής καταγωγής. Αντιστοίχως, «μεικτή» είναι η
κοινωνία των Ρομά της Πάτρας, στην οποία όμως δεν υπάρχουν Έλληνες Ρομά, παρά
μόνο Ρουμάνοι, Βούλγαροι και Αλβανοί. Στην Ξάνθη και την Κομοτηνή ζουν-
αρμονικά με την υπόλοιπη κοινωνία- Ρομά των οποίων η μακρινή καταγωγή
αναφέρεται στην Τουρκία. Τέλος, αμιγώς
«ελληνικοί» είναι και οι καταυλισμοί της Κάτω Αχαΐας, της Ρόδου, της Κορίνθου (Εξαμίλια),
νομίζω και οι δικοί μας στην Καρδίτσα.
Τα στοιχεία που
διατηρεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης για την εγκληματικότητα, αναφέρονται
περισσότερο σε ποσότητα και όχι σε ποιότητα αδικημάτων. Εξάλλου, το συνηθέστερο παράπτωμα, για το οποίο κατηγορούνται
είναι οι πολεοδομικές παραβάσεις, που αφορούν στο στήσιμο των καταυλισμών τους,
κλοπή ρεύματος από παρακείμενους στύλους τα ΔΕΗ κ.ά. Αυτό, όμως, έχει να
κάνει με τη γενικότερη κουλτούρα τους και όχι με τη ροπή προς το έγκλημα που
τους αποδίδεται από τμήμα της κοινωνίας.
Παρ’ όλα αυτά, δεν παραγνωρίζεται ότι γεγονός ότι σε κάποιους
καταυλισμούς έχει δημιουργηθεί ένα «άβατο», στο οποίο οι άνδρες της αστυνομίας
δεν τολμούν να εισβάλουν. Με αφορμή όσα γίνονται στο Μενίδι,
επαναδημοσιεύω ένα ρεπορτάζ που έγινε ακριβώς δύο χρόνια πριν από
τη δημοσιογράφο Ντίνα Καραμάνου. Από
τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Έγραφε τότε η συγκεκριμένη
δημοσιογράφος: «Η συνοικία Αυλίζα στο Μενίδι έχει
πολύ κακή φήμη. Φεύγοντας για να
πάρω το λεωφορείο 735, που κάνει την κυκλική διαδρομή Μενίδι, Ζεφύρι, Κάτω
Πατήσια, έπιασε μια ξαφνική μεσημεριάτικη μπόρα και μοιράστηκα ένα ψωρόδεντρο
με δύο χρήστες, έναν τύπο σε πολύ κακή κατάσταση και μια κοπέλα, η οποία έλεγε
ότι το χόρτο πωλείται τρία ευρώ και η ηρωίνη δέκα ευρώ το γραμμάριο. Μετά από
τρεις τέσσερις στάσεις το λεωφορείο από τη μέση και πίσω είχε γεμίσει χρήστες
και θυμήθηκα κάτι που είχα μάθει νωρίτερα: η αστυνομία τα τελευταία δυόμισι
χρόνια, έως και πρόσφατα, κυκλοφορούσε με ένα βανάκι, φόρτωνε τους χρήστες που
έβρισκε στο δρόμο και τους άφηνε στην Ελευσίνα ή σε άλλες μακρινές περιοχές
«αποτρεπτικά», για να τους ταλαιπωρήσει δηλαδή και να το ξανασκεφτούν να έρθουν
στο Μενίδι. Δεν κατάφερε και πολλά, νομίζω...»
Η αλήθεια και με
τους Ρομά, φίλοι μου, όπως και με πολλά άλλα θέματα στη ζωή μας, δεν είναι
μαύρο – άσπρο. Ή το ένα ή το άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε για
ανθρώπους οι οποίοι έχουν μάθει να ζουν διαφορετικά από εμάς!
[1]
Ο κ.
ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρσίτσας
«Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Από παλιότερη συνέντευξη του στο site http://newpost.gr/ με αφορμή την έφοδο των αστυνομικών
στον καταυλισμό Ρομά στα Φαρσάλα σχετικά την υπόθεση της μικρής
(απαγμένης;) Μαρίας.
Share this
