Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Αφόρμηση για το κείμενο που ακολουθεί πιο κάτω μού
έδωσε το μικρό κείμενο, που δημοσιεύεται καθημερινά στη 2η σελίδα
της εφημερίδας, και πιο συγκεκριμένα την περασμένη Πέμπτη (8/6). Έλεγε επί
λέξει τα εξής: «Από προχθές το πρωί, πολιτικοί και
πολιτικολογούντες σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο, σπεύδουν με δημόσιες δηλώσεις ή
αναρτήσεις στα social media, να στείλουν τις ευχές τους στα νέα παιδιά που ξεκίνησαν
τη μάχη των Πανελληνίων Εξετάσεων. Ευχές
συνηθισμένες, παρωχημένες, χαζοχαρούμενες, στα όρια του βαθέως χασμουρητού.
Ευχές που επιβεβαιώνουν την παντελή απουσία επίγνωσης της τρέχουσας κοινωνικής
πραγματικότητας, από το πολιτικό σύστημα που, υποτίθεται ότι… θα μας βγάλει από
την κρίση. Μια ευχή, εκτός από την αυτονόητη περί καλής επιτυχίας, θα
έπρεπε να συνοδεύει σήμερα τους υποψηφίους των Πανελληνίων Εξετάσεων: Τους…
βλέπετε, τους πολιτικούς που σας στέλνουν τις ευχές τους; Να μην τους μοιάσετε. Να γίνετε… το αντίθετο από αυτούς. Για να
έχει η Ελλάδα εθνικό μέλλον.»
Πολύ χάρηκα την ευθύτητα του κειμένου. Και βλέποντας
το θέμα γενικότερα, αναδημοσιεύω με
διάθεση παραινετική προς τους πολιτικούς του τόπου μας το παρακάτω κείμενο,
διασκευασμένο από μένα. Το έγραψε με διάθεση αυτοκριτικής ο Σερραίος Πέτρος
Μώραλης, φιλόλογος καθηγητής και πολιτικός πριν από 20 χρόνια[2]. Άλλαξε κάτι από
τότε, φίλοι μου; Διαβάστε το κείμενο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Οι
νέοι θα μιλήσουν! Και τότε η φωνή της θα είναι πικρή και αμείλικτη.
Ο νέος άνθρωπος έχει ανάγκη από πρότυπα συμπεριφοράς, για να τα
μιμηθεί, για να παραδειγματιστεί, για να φιλοδοξήσει να τα φθάσει και ίσως να
τα ξεπεράσει ο ίδιος. Η συμπεριφορά της παλιάς γενιάς προς τη νέα είναι
αυτή που θα διδάξει τη νεολαία. Ποια, όμως, παραδείγματα και ποια εμπειρία
παραδίδει η ώριμη γενιά στην καινούργια, ώστε να τη συγκλονίσει, να τη
συνεγείρει, να της εμπνεύσει τη συμμετοχή στην πολιτική και την ομορφιά της
αυθόρμητης συμπεριφοράς;
Ο αγνός
κόσμος των νέων, λεύτερος από
ευθύνες του παρελθόντος, φλέγεται από
την αναζήτηση της αλήθειας και την πραγμάτωση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πιστεύει
στα πανανθρώπινα οράματα της ειρήνης, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της
ισότητας, ζητάει αξιοκρατία, επιδιώκει διανθρώπινες σχέσεις με την υπεύθυνη γενιά και
ενδιαφέρεται για τη ζωή και το μέλλον.
Και ο
κόσμος των μεγάλων, των παλαιών, πώς συμπεριφέρεται; Διαλαλεί βεβαίως την αξία της
ειρήνης, αλλά σε κάθε ευκαιρία επιδίδεται στο εμπόριο όπλων. Διαλαλεί την αξία
της δημοκρατίας και ταυτόχρονα αποδέχεται
διάφοροι τυχοδιώκτες και τυχάρπαστοι να μπορούν με κάθε άνεση ερήμην του
λαού, να φαλκιδεύουν την ψήφο με ξεδιάντροπες αποστασίες και να διδάσκουν ότι ο
αριβισμός γίνεται πλέον
εξουσιαστής σκέψεων και πράξεων. Διαλαλεί την αξία της δικαιοσύνης, αλλά οι
νέοι βλέπουν αυτή η αξία να χρησιμοποιείται ξεδιάντροπα, ανενδοίαστα, για να
εξοντωθούν πολιτικοί αντίπαλοι, να σπιλωθούν υπολήψεις, να εξουδετερωθούν
αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις. Διαλαλεί ο κόσμος των μεγάλων την αξία της
ισότητας και οι νέοι παρατηρούν ότι την προορίζουν και την περιορίζουν μονίμως
μόνο για τους κομματικούς οπαδούς τους. Διαλαλούν την αξία της αξιοκρατίας οι
μεγάλοι, αλλά με απόλυτη προτεραιότητα επιδίδονται σε εύνοιες προς κομματικούς
ημετέρους και διωγμούς αντιπάλων.
Κατέβασε η κοινωνία των μεγάλων, με τη συμπεριφορά της την αλήθεια τόσο χαμηλά που δεν είναι πια δυνατόν να λατρευτεί και
να αποτελέσει ρυθμιστή της ζωής μας, όπως ζητάει η νεολαία. Ο
φαρισαϊσμός και η κοινωνική αδικία κυριαρχούν στην κοινωνία και στην πολιτική
με ευθύνη των μεγάλων, γι' αυτό και ένα αίσθημα κενού, άσκοπου και αβέβαιου,
διακατέχει τη νέα γενιά του τόπου μας. Όσο για την πολιτική, υποχρεώνει τους
νέους να «ανήκουν κάπου», φυλακίζοντας τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, τους
ζητάει να υπηρετούν όχι το σύνολο αλλά το τμήμα του, όχι ιδέες αλλά πρόσωπα.
Γιατί σήμερα πίσω από κάθε ιδέα υπάρχει ένα πρόσωπο. Και πίσω απ' αυτό, το
συμφέρον. Οι μεγάλοι λοιπόν, οι παλαιοί,
που αποτελούμε την κοινωνική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα,
παραδίνουμε τελικά στους νέους έναν τρόπο ζωής με δείκτη αποκλειστικό την ηθική
του κέρδους, της κοινωνικής προβολής, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, της δίψας
για εξουσία που χαρακτηρίζουν τη νεοελληνική κοινωνία σήμερα.
Έφτασε, λοιπόν, πια η έσχατη ώρα! Η ώρα που η κοινωνία των μεγάλων, η Πολιτεία και οι πολιτικοί φορείς, να
σκεφτούν τη νεολαία που ζητάει όραμα, έμπνευση, αλήθεια και ουσία. Να αγγίξουν
με προσοχή και με δέος τα προβλήματα της.
Δε θα συνεχίσει για πολύ να αποτελεί το ον της σιωπής η νεολαία, η μοναδική μας
ελπίδα. Θα μιλήσει και τότε η φωνή της θα είναι πικρή και αμείλικτη.
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην
εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις,
επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Υπήρξε
μάλιστα από τους λίγους πολιτικούς που προσπάθησε «κάτι» να αλλάξει στην
Παιδεία, όταν διατέλεσε υφυπουργός Παιδείας επί μια πενταετία στις
εναλλασσόμενα κυβερνητικά σχήματα του
Ανδρέα Παπανδρέου.
Share this
