Βασίλης Κάμπας (Μαθηματικός)

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

 

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από τριάμισι χρόνια (στις 26/6/2016). Ξαναδημοσιεύεται σαν ένα μικρό κατευόδιο για τον Δάσκαλό μου, κ. ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΜΠΑ, που έφυγε αυτή τη εβδομάδα για τη «Γειτονιά των Αγγέλων». Καλό σου ταξίδι και καλό παράδεισο, Δάσκαλε!

 

 

Βασίλης Κάμπας (Μαθηματικός)

Ήταν τέλη Ιουνίου του 1984, όταν γνώρισα το Βασίλη Κάμπα. Εγώ είχα τελειώσει τη Β’ Λυκείου και βρισκόμουν στο χωριό μου (Φυλακτή), όπου ο πατέρας μου λειτουργούσε τα καλοκαίρια ψησταριά. Ο Βασίλης Κάμπας είχε έρθει με φιλική παρέα (μεταξύ των οποίων ήταν και κάποιοι συγχωριανοί μου) για φαγητό. Σημειωτέον πως τότε η Φυλακτή (παλιότερη ονομασία Σερμενίκ-ο) αποτελούσε ακόμη πόλο έλξης πολλών παραθεριστών. Ο μεταξύ μας διάλογος ήταν περίπου αυτός:

Β.Κ.: Σε ποια τάξη πηγαίνεις;

ΕΓΩ: Γ’ Λυκείου.

Β.Κ.: Και τι κάνεις εδώ;

ΕΓΩ: Ψήνω σουβλάκια, βοηθώντας τον πατέρα μου. Τι θα ’πρεπε να κάνω;

Β.Κ.: Να παρακολουθείς θερινά φροντιστηριακά μαθήματα. Πώς θα ανταπεξέρθεις στη δυσκολία των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Τι θέλεις να σπουδάσεις;

 ΕΓΩ:  Φιλόλογος, αλλά δεν έχω χρήματα να πάω φροντιστήριο!

Αυτή η τελευταία κουβέντα μου ή η αφοπλιστική ειλικρίνεια μου (ή μήπως και τα δυο;) τον συγκίνησαν. Δεν είπε τίποτα. Κάποια στιγμή, αργότερα, με ξαναφώναξε. Εικάζω πως στο μεσοδιάστημα ζήτησε από τους Φυλακτιώτες φίλους του κάποιες επιπλέον πληροφορίες (για μένα; την οικογένειά μου; το αληθές των ισχυρισμών μου; Το χαρακτήρα μου;- τις οίδε;).  Με κάλεσε, λοιπόν, κοντά του και μου είπε:

Β.Κ.: Πάρε αυτό το χαρτάκι. Φύλαξέ το. Στις 16 Αυγούστου να κατέβεις στην Καρδίτσα και τότε, αφού ανοίξεις αυτό το χαρτί, θα δεις μια διεύθυνση. Επειδή εγώ είμαι μαθηματικός και δεν μπορώ να σε βοηθήσω στα μαθήματα της κατεύθυνσής σου- τότε λέγονταν Δέσμες- θα πας εκεί και θα συναντήσεις το φιλόλογο Γιάννη Σελλούντο. Ξεκινάς φροντιστηριακά μαθήματα! Τα άλλα είναι δική μου υπόθεση. […]

Σε μεγάλο βαθμό ό,τι πέτυχα από εκεί και πέρα το οφείλω στο Βασίλη Κάμπα. Δεν παραγνωρίζω τους εκπαιδευτικούς που είχα στη μαθητική μου ζωή. Με τη διδασκαλία τους μα προπάντων με τα θετικά (ακόμη και τα αρνητικά) στοιχεία της συμπεριφοράς τους διαμόρφωσαν καθοριστικά την εκπαιδευτική μου φυσιογνωμία. Γι’ αυτό, όταν τους συναντώ, τους χαιρετώ με σεβασμό, ενώ διατηρώ ζωντανά στη μνήμη μου και αυτούς που δεν υπάρχουν πια στη ζωή.

Στο Βασίλη Κάμπα, όμως, οφείλω πολλά. Αργότερα τα ’φερε η ζωή και συγγενέψαμε κιόλας. Και το σπουδαιότερο: για πολλά χρόνια ήμασταν συνάδελφοι στον ίδιο επάγγελμα (Φροντιστές Μέσης Εκπαίδευσης). Αυτός, όμως, αγάπησε πολύ περισσότερο αυτόν το χώρο. Τον τίμησε για περισσότερα από 50 χρόνια!

Κλείνω: Χρειάζεται η λύπη, για να εκτιμήσεις την ευτυχία, ο θόρυβος για να εκτιμήσεις την ησυχία και, τέλος, η απουσία, για να καταλάβει κανείς την αξία της παρουσίας κάποιου! Κι όμως; Πολλοί, όταν ζούνε έναν άνθρωπο, δεν αντιλαμβάνονται τη σοφία, την προσφορά και την συνεισφορά του μέσα στο στενό ή ευρύ χώρο που κινείται, μα πρέπει τα πέπλα του θανάτου να σκεπάσουν το σώμα του, για να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικός υπήρξε. Για το Βασίλη Κάμπα είμαι βέβαιος ότι είναι λίγοι αυτοί οι άνθρωποι…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

Share this

Βασίλης Αλεξίου