Θα διηγούνται ως ενήλικοι μια φοβερή εμπειρία στους μικρότερους….

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος

 

 Θα διηγούνται ως ενήλικοι μια φοβερή εμπειρία στους μικρότερους….

 

Ούτε έχω ειδικές σπουδές στην ψυχολογία της εκπαίδευσης ούτε επιθυμώ να κάνω τον ειδικό στην ψυχοσύνθεση των παιδιών. Τολμώ να πω μια γνώμη, με το θάρρος της εικοσάχρονης εκπαιδευτικής εμπειρίας μου, και να θέσω ένα θέμα για προβληματισμό πάνω στη νέα πραγματικότητα, της ψηφιακής και εξ αποστάσεως προσπάθειας, που γίνεται για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Σ’ αυτά της τηλεκπαίδευσης στην εποχή του κορωνοϊού.

Οι εκπαιδευτικοί πάντα αποζητούν το χαμόγελο του μαθητή, το βλέμμα της επικοινωνίας, της επιδοκιμασίας[1]. Ακόμη και ένα ειρωνικό βλέμμα είναι καλύτερο από την παγερή ησυχία, τη βουβαμάρα της τηλε-διδασκαλίας. Γιατί μπορεί ακόμη και το αρνητικό βλέμμα ή και το βλέμμα της αποδοκιμασίας να είναι αφορμή για ένα διάλογο. Όταν, όμως, ο εκπαιδευτικός δε βλέπει στα μάτια τον μαθητή και τη μαθήτριά του, πώς μπορεί να ξέρει τί -και αν- έχουν καταλάβει, για να ξέρει πώς να προχωρήσει…

Εμείς οι εκπαιδευτικοί όσο διάστημα συν-εργαστήκαμε με τους μαθητές μας φέτος στο σχολείο, από το Σεπτέμβρη μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη, με τις μάσκες μας και τα αντισηπτικά μας, παλεύοντας να κρατηθούμε αισιόδοξοι και ακμαίοι δεν έλειψαν μεταξύ μας τα αστεία. Με πικρόχολο τόνο και με διάθεση αυτοσαρκασμού λέγαμε με τους μαθητές μου, πως είναι «τυχεροί» που τους συνέβη αυτό τώρα, γιατί στο τέλος θα το ξεπεράσουμε και τα βιβλία της Ιστορίας του μέλλοντος θα τους καταγράψουν ως τη γενιά που μορφώθηκε και εκπαιδεύτηκε στο σχολείο, στην εποχή μιας πρωτόγνωρης πανδημίας. Και ότι θα έχουν να διηγούνται μια φοβερή εμπειρία στους μικρότερους...

Τότε, τουλάχιστον, έβλεπα τους μαθητές μου στα μάτια! Έβλεπα την ξεγνοιασιά τους(;), την αγωνία τους(;), ακόμη και την αδιαφορία ή την απερισκεψία τους για τον κορωνοϊό. Εξάλλου, η νέα γενιά, είναι (και καλά κάνει) πάντα αισιόδοξη και λίγο παράτολμη. Αλίμονο αν δεν ήταν έτσι. Πώς θα αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο; Αν δεν αμφισβητήσει ο μαθητής το δάσκαλο και την κάθε εξουσία, δεν υπάρχει ελπίδα!

Τώρα, όμως; Τώρα, τί να δω από τον υπολογιστή μου; Η διδασκαλία πραγματοποιείται και το μάθημα γίνεται, όπως γίνεται. Οι μαθητές εισέρχονται-όσοι δεν αντιμετωπίζουν τεχνικά προβλήματα- και συμμετέχουν. Όσο τους επιτρέπει το επίπεδό τους, η υλικοτεχνική υποδομή τους, και για να γενικεύσω όσο τους επιτρέπει η κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά ένα τεχνολογικό πάρκο με υψηλές διαδικτυακές ταχύτητες και προχωρημένο εξοπλισμό… Βλέπω το «ψηφιακό χεράκι» των πιο τολμηρών και εξοικειωμένων μαθητών μου, ακούω τη φωνή των πιο θαρρετών να απαντούν ή να παίρνουν το λόγο. Δεν τους βλέπω όμως…

Αχ! Αυτό το βλέμμα του μαθητή, λέει τα πάντα! Όταν έχεις το μαθητή σου απέναντι, ξέρεις κάθε στιγμή: και αν καταλαβαίνει αυτό που του λες, και πότε έχει απορίες, και πότε νυστάζει και πότε σκέφτεται το ποδόσφαιρο ή τον εφηβικό του έρωτα! Έτσι, είναι: έχουμε ζωντανούς οργανισμούς απέναντί μας, πάνω στην εφηβεία τους, και η αλληλεπίδραση δεν είναι μόνο μέσα από τη διδακτέα και εξεταστέα ύλη. Δεν είναι μόνο οι διδακτικοί στόχοι, το πρόγραμμα των σπουδών, η δεοντολογία. Ναι, η απόσταση είναι δεδομένη. Εμείς είμαστε οι εκπαιδευτικοί και αυτοί οι εκπαιδευόμενοι. Είμαστε, όμως, όλοι μαζί σ’ αυτή τη μάχη, στον αγώνα για την παίδευση, την καλλιέργεια. Όχι μόνο για την εκπαίδευση.

Εύχομαι ολόψυχα να ανοίξουν μετά τις Εορτές και πάλι τα σχολεία μας με ασφάλεια, με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Έχοντας κάνει πρώτα rapid test (Ελέγχους ταχείας ανίχνευσης) τουλάχιστον των εκπαιδευτικών με τόσο μαθητικό πληθυσμό ανά τάξη, όσο είναι κατάλληλος για να μην κινδυνεύει κανείς ούτε μαθητής ούτε δάσκαλος. Και αγωνιώ να ξαναδώ τους μαθητές μου στα μάτια!

---

[1] Γράφει ο φιλόλογος Ανδρέας Ανδρικόπουλος με επιστολή του που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ. Συν.» τη Δευτέρα 23/11/2020. Το κείμενο είναι ελαφρώς διασκευασμένο από εμένα.

Share this

Βασίλης Αλεξίου