Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου,
Φιλόλογος [1]
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3
Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992.
Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη, προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας
και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων
με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε
κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η
αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες».
Αυτό
θέλουμε ως κοινωνία; Εγώ λέω όχι!
Λόγω ενός
προγραμματισμένου ταξιδιού στο εξωτερικό βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα σε
μεγάλο πολυκατάστημα της πόλης, για να αγοράσω μία βαλίτσα. Η ώρα ήταν τέτοια
που ελάχιστος κόσμος πηγαινοέρχονταν μέσα στο μαγαζί, κοιτώντας τα προϊόντα που
τον ενδιέφερε, οπότε επικρατούσε σχετική ησυχία. Ίσως αυτό σκεπτόμενη –δηλαδή
τον ελάχιστο κόσμο λόγω της ώρας- επέλεξε και αυτή η κυρία που ήρθε στο
πολυκατάστημα με το γιο της, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (υπερκινητικό και
ολοφάνερα με διάσπαση προσοχής) περίπου 9-10 ετών. Προφανώς και η επιλογή της
να έρθει με το γιό της ήταν εκούσια –και συνειδητοποιημένη – όπως θα
καταλάβετε, φίλοι αναγνώστες πιο κάτω.
Με το πέρασμα
της ώρας το παιδί άρχισε να τρέχει άσκοπα, να γελά άκαιρα και να κάνει φασαρία.
Πολλοί πελάτες του μαγαζιού δυσανασχετούσαν και κοίταζαν επικριτικά τη μητέρα
του. Εκείνη με ήρεμο τρόπο, αποκαλώντας το όνομά του, προσπαθούσε να τον
ηρεμήσει. Αγόρασε, ό,τι χρειαζόταν,
πλήρωσε και έφυγε διακριτικά και αθόρυβα.
Τότε ήταν που
«ξέσπασαν» δύο-τρεις πελάτισσες απευθυνόμενες στην πωλήτρια: «Μας ξεκούφανε·…
Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, γι’ αυτήν το λέμε. Έτσι που έτρεχε, υπήρχε κίνδυνος
ατυχήματος. Έπρεπε να το αφήσει στο σπίτι». Βρισκόμαστε στον 21αιώνα και ακόμη
πιστεύουμε πως το διαφορετικό πρέπει να κρύβεται; Ό,τι υστερεί δεν είναι,
λοιπόν, αποδεκτό; Αναλογιστήκαμε πως, εάν αυτή η ηρωίδα μάνα –που τραβά σίγουρα
το δικό της «Γολγοθά» -συμβιβαζόταν με την κοινή γνώμη τι «μήνυμα» θα περνούσε
στο παιδί της; Θα ρίζωνε μέσα του η πίστη ότι δεν είναι αποδεκτός, αφού δεν
πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές (αυτές της κοινής γνώμης) και επιπλέον, ότι η
κοινωνία δε θέλει ούτε να τον βλέπει. Αυτό θέλουμε ως κοινωνία; Εγώ λέω όχι.
Και απευθύνομαι σε σας, φίλοι αναγνώστες μου, λέγοντας τούτο: Ας προσπαθήσουμε
να κάνουμε τους εαυτούς μας, μα προπάντων τα παιδιά μας, να εξοικειωθούν με τη
διαφορετικότητα και να καταλάβουν ότι από τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας
είναι που γινόμαστε μοναδικοί. Ας τους δείξουμε με το παράδειγμά μας πως
μπορούμε –και επιβάλλεται – να αποδεχόμαστε αυτό που δε μας μοιάζει.
Και αν κάποιοι δεν μπορούν, αφού δεν έχουν μάθει, να το
αποδέχονται, ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να μην το λιθοβολούν.
Κλείνω το κείμενό μου με ένα ποίημα της Λίλας Πατρόκλου[2]:
Η Ελλάδα κλείνει τα παιδιά της σε
ιδρύματα
«Τί θα ’θελα;
Θα ‘θελα να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι µου εύκολα. Να μπαίνω µε
το
αμαξίδιο στο λεωφορείο και να πηγαίνω στο σχολείο, στη δουλειά µου
ή
για διασκέδαση. Τι ωραία θα ήταν, να μπορώ να διασχίσω µια
λεωφόρο, ν’ ανεβοκατεβώ στις διαβάσεις και να περπατήσω στο πεζοδρόμιο.
Θα µ’ άρεσε, µε τη βοήθεια του σκύλου οδηγού και το λευκό µου μπαστούνι,
να πάω κάπου για φαγητό.
Να μπορώ να καταλάβω µια συζήτηση ή µια ταινία γιατί έχει διερμηνεία
κωφών.
Εγώ, που έχω κάποιο σωματικό, ψυχικό ή πνευματικό έλλειμμα,
δυσκολεύομαι να επιβιώσω στην Ελλάδα.
Εγώ, όμως θέλω να ζήσω, και μάλιστα εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο.»
[1]
Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Η Λίλα Πατρόκλου, συγγραφέας παιδικών
βιβλίων, εδώ και πολλά χρόνια πραγματοποιεί τακτικά επισκέψεις σε γενικά δημοτικά
σχολεία και νηπιαγωγεία, διαβάζοντας
στους μικρούς μαθητές παιδικά βιβλία που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την
αναπηρία.
Share this
