Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου,
Φιλόλογος [1]
Επηρεασμένος από το προχθεσινό
κείμενο του συνεργάτη της εφημερίδας κ. Βαϊοπούλου Γιάννη[2], τον οποίο διαβάζω
αδιαλείπτως, μπαίνω στον πειρασμό να γράψω και εγώ εμμέσως τη γνώμη μου, για το
θέμα «Νέοι και πολιτική διοίκηση», χωρίς να παραγνωρίζω βεβαίως και την έντιμη
πορεία στην Αυτοδιοίκηση και γενικότερα στη ζωή ορισμένων ανθρώπων που ακόμη
ασχολούνται με τα κοινά[3]. Είναι τόσο λίγοι, όμως.. Η
άποψή μου[4] λόγω της έκτασης της θα
δημοσιευθεί σε δύο μέρη. Το Β΄ Μέρος θα δημοσιευθεί την
ερχόμενη Τετάρτη (σελ.
3).
Οι ώριμοι ενεργούν (συνειδητά ή ασύνειδα) εξουσιαστικά προς
τους νεότερους
(Α’ Μέρος)
Είναι κοινός τόπος στους ανθρώπους της ώριμης
ηλικίας να επικρίνουν τη συμπεριφορά των νεοτέρων και να επιχειρούν συγκρίσεις
με τη δική τους νεότητα, όταν όλα, κατά τη γνώμη τους, ήταν καλύτερα: και η ζωή
και τα ήθη και ο κόσμος όλος! Ο πρώτος που αναφέρει αυτή τη στάση ενός
ηλικιωμένου, σοφού ανθρώπου, είναι ο Όμηρος. Ο Νέστορας[5],
που είχε δει δύο γενιές ανθρώπων να περνούν και βασίλευε πια στην τρίτη, όταν
αισθάνεται την ανάγκη να πάρει το λόγο και να μιλήσει στους δυο εξαγριωμένους
από θυμό πολεμάρχους, τον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα, αρχίζει την παρέμβασή του
με μιαν αναδρομή. «Εγώ», λέει, «είμαι μεγαλύτερος κι από τους δυο σας. Πρέπει
να με ακούσετε, γιατί έχω μιλήσει με άνδρες πολύ καλύτερούς σας, τέτοιους που
δε θα ξαναδώ. Αυτοί ήταν παλικάρια που όμοιά τους δεν έχουν ξαναγίνει.». Από
τότε ως σήμερα κάθε γενιά επαναλαμβάνει στους νεότερους μονότονα το ίδιο
τροπάριο και φαίνεται πως το πιστεύει.
Η ίδια η βιολογική διαφορά των δύο οργανισμών, του παλιού και
του νέου, τους οδηγεί σε διαφορετική θεώρηση του κόσμου και σε ανταγωνιστική
στάση μέσα στη ζωή. Ο νέος κινείται προς τα εμπρός, ο ηλικιωμένος, όταν δε
γυρίζει πίσω, προσπαθεί να συγκρατήσει το παρόν, αυτό που του εξασφαλίζει την
ύπαρξή του, να συντηρήσει όσα κατόρθωσε να αποχτήσει. Η συντηρητική στάση είναι
αυτονόητη για τον άνθρωπο μιας κάποιας ηλικίας, αφού η στάση αυτή αποτελεί
συνάρτηση της διαιώνισης της ίδιας του της ύπαρξης, που με τα χρόνια έχει
εξαντλήσει πολλές από τις πιο ζωτικές δυνάμεις της και οδεύει προς την
αναπόφευκτη φθορά.
Είναι απόλυτα κατανοητή η στροφή των ώριμων προς
το παρελθόν, προς την περίοδο εκείνη της ζωή τους «που είχαν και δύναμη και
λόγο και ομορφιά». Η νοσταλγία των χρόνων εκείνων δεν αποτελεί συναισθηματική
κατάσταση φευγαλέα και ρομαντική. Αποτελεί ανάγκη βιολογική, για να δικαιώσει
ολόκληρη την ανθρώπινη ζωή, που τώρα μόλις διαπιστώνει ο ώριμος πως είναι τρομακτικά
σύντομη, μα αφάνταστα ωραία. Επομένως, είναι αναμενόμενο ο ώριμος άνθρωπος να
κινείται προς τα περασμένα, ωραιοποιώντας καθετί που συνδέεται με τη δική του
ωραία περίοδο της νιότης.
Συνεχίζεται….
Συνεχίζεται….
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Γιάννης Βαϊόπουλος, εκπαιδευτικός, «Να ασχοληθούν με τα κοινά»,
Πρωινός Τύπος, 8/11/2018, σελ. 3.
[3]
Ανηφορίζοντας εφέτος το καλοκαίρι στην Αργιθέα γνώρισα 2-3 τέτοιους.
[4] Το
κείμενο είναι για αντλημένο από το
εκπαιδευτικό μου αρχείο και διασκευασμένο από μένα για τα δεδομένα τις αρθρογραφίας.
[5] Ο Νέστορας (Νέστωρ < νέομαι (έρχομαι,
επιστρέφω) εξ' ού και νόστος,
(«αυτός που επιστρέφει από μακριά, ο ταξιδεμένος") ήταν μυθικός Τρωικός
ήρωας, βασιλέας της Πύλου.
Share this
