Ψύχραιμη ματιά
Ρεαλιστικές και μη ρεαλιστικές προσδοκίες στο σχολικό περιβάλλον
(Μέρος Α’)
Τι
σημαίνει έχω ρεαλιστικές και
μη ρεαλιστικές προσδοκίες
ως γονιός από το σχολικό περιβάλλον και ως καθηγητής από τους μαθητές;
Πολλές φορές το πρόβλημα της συνεννόησης μεταξύ γονιού και καθηγητή έγκειται
στο θέμα των προσδοκιών. Σαν μια μικρή κοινωνία το σχολείο φέρνει στην
επιφάνεια τις δυσκολίες αυτές που διέπει η διαδραστικότητα διαφορετικών
ανθρώπων μεταξύ τους.
Πολλοί
γονείς περιμένουν από τους καθηγητές να κάνουν αυτό που οι ίδιοι δεν κατάφεραν
τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελαν: να διαμορφώσουν
έναν αυριανό λογικό και δυνατό ενήλικα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει, εάν
δεν υπάρχει η πρώτη ύλη από το οικογενειακό περιβάλλον. Ρεαλιστική προσδοκία, επομένως, από το μέρος των γονιών είναι να
περιμένουν από το σχολείο τη μόρφωση αυτή που θα ενισχύσει την αυριανή ενήλικη
θέση του παιδιού στη διαρκώς μεταβαλλόμενη και δύσκολη συνθήκη εργασίας στη
κοινωνία. Μια προζύμωση, ώστε το παιδί να θέλει να ανέβει κοινωνικά και
πνευματικά, αγαπώντας τη μάθηση και το αστείρευτο αίσθημα του ανήκειν σε αυτή,
αφού η Γνώση είναι κάτι που δεν τελειώνει και δε σε απογοητεύει, όταν την
αγαπάς.
Μη
ρεαλιστικές προσδοκίες είναι αυτές: όταν ο γονιός αναμένει από το σχολείο να
διαμορφώσει συνειδήσεις. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Το παιδί
εισέρχεται στο σχολείο έχοντας ήδη στις αποθήκες της ψυχής του το υλικό εκείνο
που θα το κάνει ένα δυνατό κοινωνικό ον ή όχι. Αυτό δε χωρά εκπαίδευση από το
σχολείο. Το σχολείο προσφέρει ένα
σχετικά ελεγχόμενο περιβάλλον, ως μικρογραφία της κοινωνίας, ώστε το παιδί να
πειραματιστεί. Δεν κάνει θαύματα, όμως!
Η
οικογένεια είναι αυτή που φέρει την ευθύνη της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης
ενός παιδιού, ώστε να μη φοβάται την
κοινωνικοποίηση ή να μη λειτουργεί εις βάρος μιας κοινωνικής ομάδας. Αν το παιδί εισήχθη στο σχολικό περιβάλλον,
έχοντας πάρει βία από το σπίτι, βία θα δώσει. Αν έχει πάρει απόρριψη, απόρριψη
θα εισπράξει και στο σχολείο. Όποιο και αν είναι το περιεχόμενο της Παιδείας
από το σπίτι, αυτό θα αντικατοπτριστεί και στους κόλπους της μικροκοινωνίας του
σχολείου. Το σχολείο εκπαιδεύει, το
οικογενειακό περιβάλλον και ειδικά μέχρι τα πέντε έτη του παιδιού, δίνει τη
παιδεία!
Με τον ίδιο τρόπο η αλληλεπίδραση του καθηγητή
με τα παιδιά μπορεί να περιέχει ρεαλιστικές και μη ρεαλιστικές προσδοκίες[2].
Στόχος οποιουδήποτε εκπαιδευτικού είναι
να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αυτό σημαίνει να έχει τις δεξιότητες αυτές, ώστε
να μπορεί να μεταδώσει την πληροφορία με άμεσο τρόπο και αποτελεσματικά. Η
ουδετερότητα και αξιοπιστία του καθηγητή έγκειται στο γεγονός να μπορεί να
δώσει τη σωστή εικόνα του μαθητή μέσα στη τάξη, ώστε να ανατροφοδοτεί το γονιό
με πληροφορία.
Ο
καθηγητής δε διαμορφώνει συνειδήσεις. Το εκπαιδευτικό του έργο ξεκινά και
καταλήγει με το να είναι το μέσο μεταξύ γονιού και παιδιού. Όταν αυτός ο
κανόνας δε τηρηθεί, τότε έχουμε τις γνωστές ως «συμπάθειες» ή «αντιπάθειες» του
καθηγητή, με άξονα την προσωπική του προτίμηση και όχι την ουδετερότητα που
είναι αναγκαία για τη σωστή διεκπεραίωση του ρόλου του.
Συνεχίζεται….
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο.
(Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Είναι το γνωστό στην Παιδαγωγική
ως «φαινόμενο του Πυγμαλίωνα»:
http://kiou-kirbiologia.blogspot.gr/2014/08/blog-post_11.html
Share this
