Ψύχραιμη ματιά
Ρεαλιστικές και μη ρεαλιστικές προσδοκίες στο
σχολικό περιβάλλον (Μέρος Β’)
Η
οικογένεια- όχι το σχολείο- είναι αυτή που φέρει την ευθύνη της αυτοπεποίθησης
και αυτοεκτίμησης ενός παιδιού, ώστε να μη
φοβάται την κοινωνικοποίηση ή να μη λειτουργεί εις βάρος μιας κοινωνικής
ομάδας. Αν το παιδί εισήχθη στο σχολικό
περιβάλλον, έχοντας πάρει βία από το σπίτι, βία θα δώσει. Αν έχει πάρει
απόρριψη, απόρριψη θα εισπράξει και στο σχολείο. Όποιο και αν είναι το
περιεχόμενο της παιδείας από το σπίτι, αυτό θα αντικατοπτριστεί και στους
κόλπους της μικροκοινωνίας του σχολείου. Το
σχολείο εκπαιδεύει, το οικογενειακό περιβάλλον, ιδίως μέχρι τα πέντε έτη του
παιδιού, δίνει τη παιδεία.
Ο
καθηγητής δε διαμορφώνει συνειδήσεις. Το εκπαιδευτικό του έργο ξεκινά και
καταλήγει με το να είναι το μέσο μεταξύ γονιού και παιδιού. Όταν αυτός ο
κανόνας δε τηρηθεί, τότε έχουμε τις γνωστές ως «συμπάθειες» ή «αντιπάθειες» του
καθηγητή, με άξονα την προσωπική του προτίμηση και όχι την ουδετερότητα που
είναι αναγκαία για τη σωστή διεκπεραίωση του ρόλου του.
Αυτή η ασυνεννοησία των ρεαλιστικών ή μη ρεαλιστικών προσδοκιών
μεταξύ γονιού- καθηγητών και καθηγητών- παιδιού, αποτελεί το πυρήνα έξαρσης,
στο φαινόμενο Bullying μέσα στους κόλπους των σχολείων:
Παιδιά απροετοίμαστα από την οικογένειά τους για την ατομική και ψυχική τους
επένδυση στη κοινωνικοποίηση που απαιτεί η ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον
από τη μία και η απάθεια των καθηγητών και πολλές φορές η αμηχανία τους μπροστά
σε ακραία φαινόμενα στις συμπεριφορές των μαθητών τους από την άλλη
υποδαυλίζουν τον σχολικό εκφοβισμό
(school bullying).
Είναι άλλη έννοια η ουδετερότητα και άλλη η αδιαφορία. Στις
μέρες μας, δυστυχώς, η γέφυρα που χρειάζεται, ώστε να μεταφερθεί η πληροφορία
από το σχολικό περιβάλλον στις οικογένειες των παιδιών είναι σχεδόν ανύπαρκτη
είτε από τη πλευρά των καθηγητών είτε από αυτή των γονιών. Μεταθέτοντας ο ένας στον άλλον την ευθύνη, μη ξέροντας που αρχίζουν και
που τελειώνουν οι ρεαλιστικές προσδοκίες τους, αφήνουν πίσω τους θύματα ή θύτες
μαθητών, αυριανές φιγούρες πολιτών σε μια κοινωνία που οι δομές της αρχίζουν
και αλλοτριώνονται.
Τίποτε δε φαίνεται πιο αδιαπέραστο από το Bullying
που τελικά εμποδίζει τον αυτονόητο σκοπό λειτουργίας ενός σχολείου που είναι η
σωστή πνευματική κατάρτιση του μαθητή, ώστε να αγαπήσει τη γνώση. Ανάμεσα
στο παιδί και τη γνώση παρεμβάλλονται αστάθμητοι ψυχολογικοί παράγοντες που, αν
δεν προβλεφθούν και αντιμετωπιστούν εγκαίρως είτε από τη πλευρά των γονιών είτε
αυτή των καθηγητών, τότε το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί μέσα στις ίδιες τις
δομές του.
Κοντολογίς, αυτή η υπεραισιόδοξη θεώρηση του περιβάλλοντος με την αντίστοιχη
απαισιόδοξη από μέρους των μαθητών και η παρεξήγηση μεταξύ των ρεαλιστικών και
μη ρεαλιστικών προσδοκιών από μέρους των γονιών προς τους καθηγητές είναι στο
σύνολό τους οι ηθικοί αυτουργοί ενός άτυπου εγκληματικού προφίλ που
γεννιέται και διαιωνίζεται μέσα από το φαινόμενο Bullying στο χωνευτήρι ενός
σχολικού περιβάλλοντος που τείνει να φέρει την εικόνα ακυβέρνητου πλοίου, το
οποίο κινδυνεύει με συντριβή, όταν έρθει σε επαφή με την ωμή πραγματικότητα της
κοινωνίας. Μια κοινωνία που αναμένει τους αυριανούς ενήλικές της...σημερινούς
μαθητές!
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο
στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις,
παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Είναι το γνωστό στην Παιδαγωγική ως «φαινόμενο του Πυγμαλίωνα»:
http://kiou-kirbiologia.blogspot.gr/2014/08/blog-post_11.html
Share this
