Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου,
Φιλόλογος [1]
Μερικές
σκέψεις για τις μαθητικές καταλήψεις σχολικών κτιρίων[2]
Ανήκει στα
γεγονότα που κάθε χρόνο
διχάζει την κοινή γνώμη. Μιλώ για τις καταλήψεις των σχολείων ή την αποχή των μαθητών από τα μαθήματά
τους. Στο σημερινό άρθρο θα επιχειρήσω να δω και να παρουσιάσω το θέμα από τη
δική μου οπτική γωνία, βλέποντας συνάμα και τα επιχειρήματα της αντίθετης
πλευράς. Ας δούμε, λοιπόν, το θέμα
ψύχραιμα.
Οι
καταλήψεις σχολείων ή η αποχή των μαθητών από τα μαθήματά τους τείνουν,
δυστυχώς, να λάβουν το χαρακτήρα μαθητικής παράδοσης, αρχής γενομένης κάθε
χρόνο τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου. Αυτή η «συνεπής ετήσια συνήθεια»
αποδυναμώνει σε μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητά τους, καθώς τόσο από την
πολιτική ηγεσία του υπουργείου όσο και- προπάντων- από μεγάλο μέρος της
κοινωνίας, γίνονται αντιληπτές περισσότερο ως προσπάθεια αποφυγής των μαθημάτων
σαν να ’ναι η κατάληψη των σχολικών μονάδων ένα
«ετήσιο ραντεβού». Και μιλάμε για μια ενέργεια που γίνεται ένα μήνα μετά
την αναγγελία της (!), με θέματα που έχουν προκύψει ένα μήνα πριν. Και το πιο
τραγελαφικό; Η κατάληξη της όλης «κινητοποίησης» θα είναι η επαναφορά πάντων
στις τάξεις δυο- τρεις μέρα μετά την έναρξης της. Έτσι, αντί οι μαθητές να αποκτήσουν τον τίτλο
της μαχόμενης γενιάς, περνούν στη συνείδηση των περισσότερων πολιτών ως
φυγόπονοι και μάλλον αδιάφοροι απέναντι στα οφέλη της μάθησης[3].
Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τούτο: το γεγονός ότι οι καταλήψεις επαναλαμβάνονται
κάθε χρόνο, υποδηλώνει σε μεγάλο βαθμό και τη σταθερότητα των προβλημάτων στο
χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης (ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, αλλαγές στο εξεταστικό- και
όχι μόνο- σύστημα, τμήματα- «μαμούθ» με 27 μαθητές, κτιριακά προβλήματα εν
πολλοίς επικίνδυνα για την ασφάλεια των μαθητών, καθυστερημένη έναρξη της
Ενισχυτικής Διδασκαλίας και μάλιστα όχι σε όλα τα σχολεία, απουσία ενός
γεύματος για όλους τους μαθητές κ.α). Στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσε να
ισχυριστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη μορφή αγώνα αποσκοπεί στο να λειτουργήσει
ως μέσο πίεσης για την επίλυση σημαντικών προβλημάτων, με δεδομένη την πάγια τακτική της πολιτικής ηγεσίας να υποχρηματοδοτεί
τις δαπάνες για την Εκπαίδευση[4].
Μήπως, όμως,
η κατάληψη της σχολικής μονάδας λειτουργεί εν τέλει εις βάρος των ίδιων των
μαθητών; Όταν γίνεται κατάληψη,
διακόπτεται η ομαλή ροή της διδασκαλίας, αποδιοργανώνεται η σειρά στη μελέτη
και στην προσπάθεια κατανόησης των διδακτικών αντικειμένων, μειώνονται οι
διδακτικές ώρες και υπονομεύεται έτσι ακόμη περισσότερο το έργο των
εκπαιδευτικών και κατ’ επέκταση των δημόσιων σχολείων. Το τέλος του
διδακτικού έτους βρίσκει, επομένως, τους μαθητές με εμφανείς ελλείψεις στα
διάφορα αντικείμενα, εφόσον η διδασκαλία τους δεν έγινε με την αναγκαία
πληρότητα.
Επαναλαμβάνω:
υπάρχουν καταλήψεις που προκύπτουν ως
αντίδραση στα γενικευμένα προβλήματα της εκπαίδευσης και ως εκκλήσεις για την
άμεση αντιμετώπιση πολύ συγκεκριμένων και πολύ σημαντικών ζητημάτων που
ταλανίζουν ορισμένα σχολεία. Η έλλειψη χρηματοδότησης, άλλωστε, έχει αρκετές
φορές μεγαλύτερο αντίκτυπο σε κάποιες σχολικές μονάδες, οι οποίες καλούνται να
λειτουργήσουν υπό χειρότερες προϋποθέσεις σε σύγκριση με άλλα σχολεία. Ένα
σχολείο της επαρχίας, για παράδειγμα, που απομένει χωρίς εκπαιδευτικούς για
τρεις ή και τέσσερις μήνες, είναι λογικό να προκαλεί την έντονη αντίδραση των
μαθητών, αλλά και των γονιών τους.
Κοντολογίς,
οι καταλήψεις των σχολείων ή η αποχή των μαθητών από τα μαθήματά τους, έτσι
όπως γίνονται σήμερα έξω από ένα οργανωμένο πλαίσιο αγώνα, ουσιαστικά δεν εξυπηρετούν
τίποτε.
[1]
Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Τις οποίες κάνω, αφού διάβασα,
συζήτησα, άκουσα επιχειρήματα πολλών
πλευρών, και βέβαια με την ιδιότητα του
ενεργού εκπαιδευτικού.
[3] Ειδικά εάν δει κανείς ποιοι μαθητές πρωτοστατούν στις περισσότερες των
καταλήψεων ή την αποχή από τα μαθήματά
τους.
Share this
