Η αλήθεια δεν είναι μόνο μία[2]
Μια
φορά κι έναν καιρό, σε ένα χωριό της Ινδίας ζούσαν ένας τυφλός μαχαραγιάς και
πέντε σοφοί άνθρωποι, επίσης τυφλοί. Οι άλλοι συγχωριανοί τούς σέβονταν και
τους βοηθούσαν. Επειδή ήταν τυφλοί και δεν μπορούσαν να δουν με τα μάτια τους
τον κόσμο, χρησιμοποιούσαν όλες τις άλλες αισθήσεις τους μα προπάντων τη
φαντασία τους. Επίσης, χρησιμοποιούσαν τα μάτια των άλλων, γι’ αυτό άκουγαν
προσεκτικά τις ιστορίες που τους έλεγαν. Άκουγαν και όσους είχαν ταξιδέψει σε
μακρινές χώρες. Έτσι μπορούσαν να γνωρίσουν τον κόσμο και τη ζωή έξω από τον
τόπο τους.
Οι
πέντε σοφοί άκουγαν με ενδιαφέρον όλες τις ιστορίες, αλλά κυρίως εκείνες που
αφορούσαν ελέφαντες. Ο πρώτος τυφλός φανταζόταν τον ελέφαντα σαν έναν τεράστιο
βράχο. Ο δεύτερος τον φανταζόταν σαν έναν τεράστιο κορμό δέντρου, ο τρίτος
πίστευε ότι μοιάζει με μεγάλο φίδι, ο τέταρτος με ιπτάμενο χαλί και ο πέμπτος
με χοντρό σωλήνα.
Μια
ημέρα ένας ελέφαντας μπήκε με βήμα βαρύ στο χωριό και στάθηκε στην πλατεία.
Όλοι έτρεξαν, για να δουν αυτό το τόσο μεγάλο και θορυβώδες πλάσμα, φωνάζοντας:
«Ένας ελέφαντας! Ένας ελέφαντας!» Ο μαχαραγιάς, μαζί με τους πέντε τυφλούς
σοφούς, έφτασε στην πλατεία του χωριού, όπου βρισκόταν ο ελέφαντας και τους
ζήτησε να του τον περιγράψουν. Οι τυφλοί προχώρησαν, για να δουν με τα μάτια
της αφής το πλάσμα που είχε μονοπωλήσει τις συζητήσεις και τη σκέψη τους τόσο
καιρό, και άρχισαν να το αγγίζουν.
Ο
πρώτος ψηλάφισε την πλαϊνή πλευρά αυτού του τεράστιου ζώου.
«Ο ελέφαντας είναι
ένας πολύ ψηλός βράχος με σκληρή επιφάνεια!» δήλωσε.
Ο δεύτερος άντρας
άγγιξε ένα πόδι του ελέφαντα.
«Είναι όπως τον
φανταζόμουν, ένας τεράστιος κορμός δέντρου!» αναφώνησε.
Ο τρίτος έπιασε την
ουρά του.
«Ο ελέφαντας είναι
ένα τεράστιο φίδι», είπε.
Ο τέταρτος τυφλός
άντρας έπιασε το τεράστιο αφτί του ελέφαντα.
«Πιστεύω ότι ο
ελέφαντας είναι ένα μαγικό χαλί που μπορεί να πετάξει πάνω από τα βουνά και τα
δάση!» δήλωσε ικανοποιημένος.
Ο πέμπτος, που κατά
σύμπτωση έπιασε την προβοσκίδα, απέρριψε όλα όσα είπαν οι προηγούμενοι και
υποστήριξε ότι όλοι έκαναν λάθος και ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας μεγάλος
ελαστικός σωλήνας.
Ο μαχαραγιάς, που
δεν έβγαζε άκρη, άκουσε εκείνη τη στιγμή έναν πιτσιρίκο να λέει:
«Την αλήθεια θα τη
βρεις, αν τη θέση σου αλλάξεις!»
Τότε οι πέντε τυφλοί
άλλαξαν θέσεις. Και τότε άρχισαν να μην είναι τόσο σίγουροι και να
προβληματίζονται, ώσπου κατάλαβαν...
«Ο καθένας μας είχε
ακουμπήσει μόνο ένα μέρος του ζώου και είδε αυτό που ήθελε να δει», είπε ο
ένας.
«Ο καθένας
αναγνώρισε αυτό που σκεφτόταν από πριν», είπε ο άλλος.
«Για να μάθουμε ποια
είναι η αλήθεια, θα πρέπει να συνδέσουμε όλα τα κομμάτια», είπε ο τρίτος, κι
έτσι συνέχισαν να συζητάνε στο δρόμο μέχρι το σπίτι του μαχαραγιά.
Έτσι,
είναι, φίλοι μου. Ο καθένας βιώνει τη δική του πραγματικότητα. Για να δούμε
κάτι πιο σωστά, πρέπει, να το δούμε και με τα μάτια του άλλου. Ό,τι βλέπουμε
και κατανοούμε δεν είναι μόνο αυτό που κοιτάνε τα μάτια μας. Η ιδέα που έχουμε
από πριν για κάτι περιορίζει την αντίληψή μας, μην το ξεχνάμε αυτό, ακόμη και
αν είμαστε «σίγουροι» για τους υποψηφίους που θα ψηφίσουμε...
[1] Οι διαπιστώσεις και τα «μηνύματα» αυτού του κείμενου,
όπως και των επόμενων, απευθύνονται κυρίως στους ψηφοφόρους, αλλά και στους
υποψήφιους (ευρωβουλευτές, περιφερειακούς, δημοτικούς, τοπικούς συμβούλους),
στους οποίους λίγο πολύ είναι γνωστά.
Share this
